Ratusz w Rawiczu

Ratusz w Rawiczu, zbudowany w latach 1753–1756, jest przykładem barokowej architektury, usytuowanej w sercu rynku miasta. Jego historia sięga czasów potopu szwedzkiego, kiedy to pierwszy, drewniany ratusz spłonął. Prace nad nowym budynkiem rozpoczęto w 1753 roku z inicjatywy Katarzyny z Opalińskich Sapieha, która zleciła projektowanie ratusza architektowi Leopoldowi Ostritzowi. Złota gałka z dokumentami, umieszczona w wieży w 1754 roku, została odkryta pod koniec XIX wieku. Ratusz w 1783 roku zyskał reputację dzięki zainstalowaniu pierwszego piorunochronu w Polsce, choć jego wcześniejsza instalacja miała miejsce w Żaganiu w 1769 roku. Budynek służył jako siedziba magistratu, a także mieściłcomorę celną, areszt i wagę miejską, co czyniło go centrum życia urbanistycznego Rawicza. Urzędowanie władz miejskich w ratuszu trwało do lat 70. XX wieku, a po kolejnych remontach, w 1974 roku, ratusz stał się siedzibą Muzeum Ziemi Rawickiej. Wnętrza budynku zachowały sklepienia kolebkowe z lunetami, a na pierwszym piętrze znajduje się Urząd Stanu Cywilnego. Elewacja ratusza jest podzielona pilastrami, a budynek wieńczy mansardowy dach z wieżyczką zegarową. Interesującym akcentem są herby fundatorki i miasta umieszczone na elewacjach. Ratusz jest także miejscem upamiętniającym wydarzenia krwawego piątku w 1921 roku, co podkreśla tablica na południowej ścianie. Obiekt jest chroniony jako zabytek nieruchomy od 1965 roku. W kontekście kulturalnym, ratusz jest nie tylko miejscem historycznym, ale także centrum lokalnej kultury, gdzie eksponowane są dzieła uznanego lokalnego malarza, Gottloba Siegemunda Knoefvela.