Rogatka Warszawska w Radomiu

Rogatka Warszawska w Radomiu to zabytkowy budynek zlokalizowany u zbiegu ulic Malczewskiego i Kelles-Krauza, który ma bogatą historię sięgającą XIX wieku. Pierwsze rogatki w Radomiu powstały w pobliżu bram Miasta Kazimierzowskiego, a ich lokalizacja zmieniała się wraz z rozwojem miasta. W 1824 roku wprowadzono rogatki przy pięciu wjazdach do Radomia, a do 1919 roku istniało ich sześć. Rogatka warszawska, obok rogatki lubelskiej, jest jedną z dwóch, które przetrwały do dzisiejszych czasów. Pierwotnie wzniesiona w 1820 roku jako drewniana konstrukcja, została w 1834 roku zastąpiona murowanym budynkiem w stylu klasycystycznym, zaprojektowanym przez S. Balińskiego. Z biegiem lat obiekt stracił swoje pierwotne funkcje, pełniąc różnorodne role, w tym kostnicy pobliskiego szpitala. Po gruntownej renowacji w latach 1971–1972, rogatka stała się Punktem Informacji Turystycznej, a od 1991 roku mieści się w niej Galeria Rogatka Wydziału Sztuki UTH. Architektonicznie, Rogatka Warszawska jest kwadratowym, parterowym budynkiem z charakterystyczną elewacją rozczłonkowaną ślepymi arkadami oraz podcieniem, co dodaje mu wyjątkowego uroku. Obiekt łączy w sobie bogatą historię, walory architektoniczne oraz znaczenie kulturalne, stanowiąc ważny element radomskiej tożsamości.