Sanktuarium św. Faustyny w Warszawie

Sanktuarium św. Faustyny w Warszawie to rzymskokatolicka świątynia, znana związkami z Faustyną Kowalską, która w 1925 roku wstąpiła do zakonu Sióstr Miłosierdzia Bożego. Budynek, wzniesiony jako kaplica w 1862 roku, przekształcił się w kościół dopiero po II wojnie światowej, gdy przez długi czas pozostawał w ruinie. W latach 70. XX wieku, dzięki staraniom ks. Wojciecha Czarnowskiego i mieszkańców, rozpoczęto jego odbudowę, a w 1980 roku erygowano nową parafię, co miało na celu ochronę przed planami wyburzenia budowli. Architektura kościoła nawiązuje do wczesnochrześcijańskich świątyń, a wnętrze jest zdominowane przez łuki. Po wojnie zniszczony kompleks był miejscem schronienia dla uchodźców z getta, a w trakcie powstania warszawskiego kaplica służyła jako miejsce mszy dla powstańców. Od lat 80. XX wieku kościół stał się ośrodkiem sztuki niezależnej, gdzie odbywały się wystawy i wydarzenia kulturalne często związane z politycznym oporem przeciwko reżimowi. Inicjatywy artystyczne, takie jak wystawa "Znak krzyża", przyciągnęły uznanie i zapoczątkowały nowe formy interakcji społecznej. Transformacja ustrojowa w 1989 roku zakończyła ten rozkwit, jednak ks. Czarnowski prowadził działalność charytatywną. W XXI wieku kościół przeszedł gruntowną przebudowę, co wywołało kontrowersje dotyczące zachowania jego historycznej wartości. W 2017 roku sanktuarium zostało podniesione do rangi obiektu związane z kultem Bożego Miłosierdzia i św. Faustyny, co przyczyniło się do wzrostu liczby pielgrzymów. Pomimo bogatych tradycji, poziom religijności w parafii pozostaje poniżej średnich krajowych.