Synagoga Pod Białym Bocianem we Wrocławiu

Synagoga Pod Białym Bocianem we Wrocławiu, zaprojektowana przez Carla Ferdinanda Langhansa, to nie tylko miejsce modlitw, ale także ważny ośrodek kultury żydowskiej. Od 2005 roku, po otwarciu Centrum Edukacji i Kultury Żydowskiej, synagoga stała się centrum działalności kulturalnej, oferując wystawy, koncerty, warsztaty oraz teatralne przedstawienia, co czyni ją istotnym elementem życia społecznego i kulturowego Wrocławia. Budynek, wzniesiony w stylu klasycystycznym, charakteryzuje się bogato zdobionymi elewacjami, ryzalitami i neoromańskimi galeriami dla kobiet. Wnętrze zdobi Aron ha-kodesz, którego bogata ornamentyka wyróżnia się na tle skromnych przestrzeni modlitewnych. Historia synagogi sięga 1790 roku, kiedy to złożono pierwsze propozycje jej budowy, które jednak spotkały się z oporem lokalnej społeczności. Ostateczna budowa rozpoczęła się w 1827 roku, a synagoga została otwarta w 1829 roku jako prywatna synagoga liberalnego Pierwszego Towarzystwa Braci. Po II wojnie światowej, synagoga przeszła wiele zawirowań, między innymi została przekształcona w magazyn i warsztat, a jej wnętrze uległo zniszczeniu podczas nocy kryształowej. Historia synagogi jest pełna dramatycznych zwrotów, a w latach 1960-1970 zapadła w ruinę, stając się celem aktów wandalizmu. Dopiero w latach 90. XX wieku podjęto działania mające na celu jej renowację i przywrócenie do życia religijnego. W ostatnich latach synagoga zyskała nowe funkcje kulturowe, stając się miejscem dialogu oraz przechowalnią pamięci o historii Żydów w Wrocławiu, a także stając się ważnym punktem na kulturalnej mapie miasta. Warto zaznaczyć, że synagoga jest wpisana do krajowego rejestru zabytków, co podkreśla jej znaczenie architektoniczne i historyczne. W 2008 roku odwiedził ją Dalajlama XIV, co pokazuje jej międzynarodowe znaczenie i rolę w dziedzinie dialogu międzykulturowego.