Szaniec Jezuicki

Szaniec Jezuicki, znany również jako Fort Jezuicki, to historyczny fort trapezowy zlokalizowany w Gdańsku, wzniesiony przez Prusaków w latach 1843-1868. Obiekt wpisany jest do rejestru zabytków od 1968 roku i stanowi przykład wczesnego fortu wysuniętego tzw. szkoły nowopruskiej. Fort jest murowany z cegły z zastosowaniem innowacyjnych konstrukcji betonowych, co jest jednym z jego architektonicznych atutów. Nazywa się go tak ze względu na bliskość kolegium jezuitów i wcześniejszych fortyfikacji z XVIII oraz początku XIX wieku. Szaniec został zaprojektowany w celu obrony przed zagrożeniem artyleryjskim, które mogłoby wynikać z opanowania okolicznych wzniesień przez nieprzyjaciela, co zagrażałoby południowej części Gdańska, w tym ważnym dla transportu magazynom na Wyspie Spichrzów. Jego historia użytkowania jest słabo udokumentowana; przypuszcza się, że był obsadzony przez Niemców do demilitaryzacji twierdzy gdańskiej w 1920 roku. Fort został uszkodzony w 1945 roku podczas walk, co doprowadziło do zniszczenia krzyżowej redity, a w 2014 roku doszło do zawalenia fragmentu muru oporowego. Obiekt przeszedł kilka etapów użytkowania, a w 2014 roku został wydzierżawiony stowarzyszeniu motocyklistów. W aspekcie budowy, wartownie wybudowane w 1867 roku były jednymi z pierwszych wykonanych w technologii monolitycznej, a fort charakteryzuje się suchą fosą z murowanymi skarpami i przeciwskarpy. Obiekt posiada także kaponie oraz galerie strzeleckie w celu obrony fosy. Szaniec Jezuicki, o powierzchni około 10 tys. m², nie tylko odbija echa historycznych wydarzeń, ale także podkreśla rozwój architektury obronnej w XIX wieku w Gdańsku.