Tarkowo Dolne

Tarkowo Dolne to wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie bydgoskim, w gminie Nowa Wieś Wielka, która w latach 1975–1998 należała do województwa bydgoskiego. Usytuowana jest na południe od Nowej Wsi Wielkiej, w dolinie odwadnianej przez rzeki Noteć i Zieloną Strugę. W miejscowości przebiega droga krajowa nr 25 oraz linia kolejowa nr 131. Tarkowo Dolne to wieś sołecka, której zabudowa rozciąga się po wschodniej stronie drogi. Obszar sołectwa obejmuje tereny dolinne, wykorzystywane głównie jako łąki i pastwiska, a także obszar z nieczynnym cmentarzem ewangelickim. Historycznie, Tarkowo była wsią szlachecką, po raz pierwszy wzmiankowaną w 1489 roku. W XVI wieku wieś należała do parafii rzymskokatolickiej w Pęchowie, a w XVIII wieku, w ramach kolonizacji olęderskiej, powstała wieś Tarkowskie Olędry, dzieląca się na część szlachecką i dolną, zamieszkałą przez olędrów. W XIX wieku Tarkowo Olędry miało znaczną społeczność ewangelicką, a wieś należała do parafii ewangelickiej w Łabiszynie. Po I wojnie światowej, w 1920 roku, Tarkowo Dolne znalazło się w granicach odrodzonej Polski. W latach 1945–1954 wieś była gromadą w gminie Złotniki Kujawskie. Historia Tarkowa jest pełna zmian administracyjnych, a edukacja w miejscowości rozwijała się, z początkową jednostką edukacyjną i późniejszą szkołą elementarną z językiem niemieckim. Po wojnie nastąpiła likwidacja szkoły, a dzieci skierowano do obwodu szkolnego w Nowej Wsi Wielkiej. W 1964 roku wieś uzyskała komunikację autobusową, a w kolejnych latach elektryfikację, wodociąg oraz punkty kulturalne. W 2002 roku Tarkowo Dolne miało 328 mieszkańców, a w 2011 roku ich liczba wzrosła do 374. W ostatnich latach zarejestrowano 34 podmioty gospodarcze, głównie małe i mikro firmy, a także wzrost budownictwa indywidualnego. Tarkowo Dolne, z bogatą historią i rozkwitającą architekturą, stanowi interesujący punkt na mapie Kujaw.