Tatary

Tatary to lubelska dzielnica mieszkaniowa, położona na wschód od Starego Miasta, której historia sięga czasów przedrozbiorowych. Nazwa dzielnicy związana jest z osiedleniem tam ludności tatarskiej przez królów Polski, przede wszystkim Władysława Jagiełłę, który widział w Tatarach potencjalny czynnik obronny. Pierwsze wzmianki o Tatarach jako osiedlu pojawiają się w źródłach z 1464 roku. W XVI wieku Tatary rozwijały się jako przedmieścia Lublina, czerpiąc z zasobności okolicznych ziem. W okresie zaborów Tatary stały się gminą, a ich status zmieniał się w miarę nabywania posiadłości przez późniejszych właścicieli, co wpłynęło na ich rozwój infrastrukturalny. W XX wieku, po II wojnie światowej, Tatary przekształciły się w jedno z pierwszych osiedli mieszkaniowych w Lublinie, w znacznej mierze dzięki utworzeniu Fabryki Samochodów Ciężarowych. Budownictwo w latach 50. i 60. charakteryzowało się powszechnym zastosowaniem wielkiej płyty, a osiedle dzieliło się na trzy części: północną, południową i środkową, zaprojektowane przez znanych architektów. W latach 70. zakończono największy etap rozbudowy, wznosząc wieżowce oraz pawilony handlowo-usługowe. Administracyjnie Tatary zostały uregulowane w 2009 roku, a ich powierzchnia wynosi 3,03 km², na której zarejestrowano 11 878 mieszkańców w 2018 roku. Kultura i życie społeczne Tatarów kształtowały się wokół istniejących obiektów, takich jak amfiteatr i basen, które były wynikiem prac społecznych mieszkańców. Niestety, wiele z tych obiektów uległo degradacji w późniejszych latach. Architektura osiedla, z częścią A projektowaną przez Szymona i Helenę Syrkusów, a częścią B przez Jerzego Androsiuka, odzwierciedlała ówczesne trendy urbanistyczne. Ciekawostką jest, że Tatary, początkowo wieś, przekształciły się w dynamicznie rozwijające się osiedle, które stało się ważnym elementem miejskiej struktury Lublina.