Ulica Świętojerska w Warszawie

Ulica Świętojerska w Warszawie, znana od średniowiecza, jest jednym z kluczowych elementów Nowego Miasta. Początkowo była drogą narolną, a przy niej znajdował się kościół św. Jerzego, który wzniesiono z fundacji książęcej po 1313 roku. Z biegiem lat, kościół i przylegający klasztor kanoników regularnych znacznie się rozwijały, a nazwa ulicy ewoluowała przez wieki, od "Przy św. Jerzym" do "Klasztornej". Ulica stała się miejscem osadnictwa, gdzie osiedlali się ubodzy rolnicy i rzemieślnicy, a także zaczęły powstawać pałacowe ogrody i murowane kamienice w XVIII wieku. W 1783 roku Świętojerska została całkowicie wybrukowana, a ulica zyskała charakter handlowy. W okresie przed II wojną światową zamieszkiwana była głównie przez ludność żydowską, a po wybuchu wojny stała się częścią warszawskiego getta. W walkach o jego przetrwanie, jak i w czasie powstania warszawskiego, wiele budynków uległo zniszczeniu. Po wojnie nie podjęto decyzji o odbudowie, co doprowadziło do wzniesienia nowych osiedli oraz zmiany przebiegu ulicy. Na terenie Ogrodu Krasińskich prowadzone były prace archeologiczne, które ujawniły cenne artefakty. Obecnie na ulicy znajdują się Instytut Wzornictwa Przemysłowego, Centrum Badania Opinii Społecznej, siedziba Naczelnej Rady Adwokackiej oraz Muzeum Adwokatury Polskiej. Ulica kryje w swojej historii bogactwo wydarzeń, co czyni ją ważnym punktem na historycznym i kulturowym szlaku Warszawy. Ciekawostką jest fakt, że fragmenty gotyckich murów kościoła św. Jerzego zostały odsłonięte po II wojnie światowej, ale ostatecznie zniszczone w 1962 roku.