Ulica Nowy Zjazd w Warszawie

Ulica Nowy Zjazd w Warszawie to niewielki, jednokierunkowy odcinek uliczny, stanowiący część węzła komunikacyjnego łączącego Wisłostrada z Trasą W-Z. Zbudowana w latach 1844–1846, początkowo prowadziła do wiaduktu Pancera, projektowanego przez Feliksa Pancera. Do jej wytyczenia doszło po wyburzeniu zabytkowego kościoła i klasztoru Bernardynek, a nowe arterie, w tym Nowy Zjazd, zyskały znaczenie po otwarciu mostu Kierbedzia w 1864 roku, co spowodowało, że stała się głównym połączeniem centrum Warszawy z Pragą. Ulica zyskała na znaczeniu w 1907 roku, kiedy zmodernizowano wiadukt dla tramwajów elektrycznych. W czasie II wojny światowej, w 1944 roku, wiadukt Pancera został zniszczony przez Niemców, a większość zabudowy ulicy nie przetrwała, co uniemożliwiło odbudowę parzystej strony ul. Nowy Zjazd. Po wojnie pozostała jedynie strona nieparzysta, a budynek pod numerem 1 przekształcono w Wojewódzkie Centrum Stomatologii. W kontekście architektonicznym wyróżniały się m.in. kamienice, takie jak łaźnia parowa Michaiła Żdanowicza czy wysoka kamienica Binkowskiej, które definiowały estetykę miejsca. Ulica jest również znana ze swojego kulturalnego dziedzictwa; mieszkało tu wielu profesorów Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1944 roku miały miejsce tragiczne wydarzenia, kiedy to Niemcy dokonali egzekucji mieszkańców Domu Profesorów. Dziś, mimo zniszczeń, Nowy Zjazd pozostaje interesującym punktem z bogatą historią oraz wspomnieniami o przedwojennym Warszawie, z tablicami pamiątkowymi upamiętniającymi ofiary II wojny światowej. Ulica choć niewielka, ma duże znaczenie w kontekście historii Warszawy, architektury i kultury.