Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego

Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, mieszczący się przy ul. Krakowskie Przedmieście 26/28, jest jednym z najważniejszych ośrodków naukowych w Polsce, specjalizującym się w studiach filologicznych, kulturowych oraz slawistycznych. Historia polonistyki na UW sięga lat 1816–1818, kiedy to uczelnia została założona. Wśród pierwszych pracowników uczelni znajdowali się wybitni pedagodzy i literaturoznawcy, a polonistyka warszawska kontynuowała tradycje Liceum Warszawskiego. Po zamknięciu uczelni w wyniku represji po powstaniu listopadowym rozwój polonistyki w Warszawie został zahamowany, ale w późniejszych latach pojawiły się nowe możliwości naukowe dzięki otwarciu Szkoły Głównej Warszawskiej oraz Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Po odzyskaniu niepodległości w 1915 roku, Wydział odradzał się, zyskując uznanie i znaczenie dzięki pracy takich uczonych jak Józef Kallenbach, Juliusz Kleiner oraz Bronisław Chlebowski. W czasie II wojny światowej, polonistyka zmagała się z trudnościami, prowadząc tajne nauczanie. Po wojnie kluczową rolę w organizacji nauczania odegrali Wacław Borowy i Julian Krzyżanowski. W 1968 roku powstał nowy Wydział Filologii Polskiej i Słowiańskiej, który w 1975 roku przekształcił się w Wydział Polonistyki. W obecnych czasach, Wydział oferuje szeroki wachlarz kierunków studiów, w tym filologię polską, logopedię, filologię klasyczną oraz kulturoznawstwo. Posiada uprawnienia do nadawania stopni naukowych w zakresie językoznawstwa, literaturoznawstwa i kulturoznawstwa. Wydział ma także rozwiniętą strukturę instytutów oraz bibliotek, w tym Bibliotekę im. Wacława Borowego i Bibliotekę im. Jana Baudouina de Courtenay, które łączą bogate zbiory związane z literaturą i językiem. Absolwenci wydziału to uznani pisarze i artyści, w tym Krzysztof Kamil Baczyński, Tadeusz Gajcy i Maciej Zembaty. Ciekawostką jest działalność Teatru Polonistyki UW oraz licznych kół naukowych, które rozwijają aktywności artystyczne i naukowe studentów.