Wysoczyzna Wysokomazowiecka

Wysoczyzna Wysokomazowiecka to jednostka fizycznogeograficzna w Polsce, będąca częścią Niziny Północnopodlaskiej i zajmująca powierzchnię około 2430 km². Region ten znajduje się pomiędzy Kotliną Biebrzańską a doliną rzeki Narwi, z charakterystycznymi falistymi krajobrazami utworzonymi przez moreny i pagórki żwirowe, osiągające wysokość do 172 m n.p.m. Rzeka Mianka wpadająca do Nurca stanowi południową granicę obszaru. Wysoczyzna Wysokomazowiecka jest częścią szerszego układu geograficznego, do którego należą również Wysoczyzna Białostocka i Wysoczyzna Kolneńska. Region ten charakteryzuje się użytkami rolniczymi oraz znacznymi kompleksami leśnymi. Gospodarka jest głównie oparta na uprawach pszenicy i ziemniaków, a hodowla bydła mlecznego ma duże znaczenie. Wysoka gęstość zaludnienia przyczynia się do rozwoju miast takich jak Zambrów, Łapy i Wysokie Mazowieckie. W kontekście historycznym region ma bogate tradycje, będące świadectwem przeszłości, co można dostrzec w lokalnej architekturze, w tym w architekturze sakralnej i drewnianych budowlach wiejskich. Wysoczyzna Wysokomazowiecka to także miejsce z ciekawostkami przyrodniczymi, jak liczne rzeki i doliny, które stanowią habitat dla wielu gatunków fauny i flory. Region jest również znany z tradycji kulturalnych oraz lokalnych obyczajów, które pielęgnowane są przez mieszkańców i przekazywane z pokolenia na pokolenie.