Zamek krzyżacki w Świeciu

Ruiny zamku w Świeciu, położone pomiędzy Wisłą a Wdą przy ulicy Zamkowej, to pozostałości warowni zbudowanej przez Zakon Krzyżacki po 1335 roku, za urzędowania komturów Konrada von Bruningsheim i Günthera von Hohenstein. Zamek charakteryzował się dwuczłonową konstrukcją, która obejmowała otoczone parchamem dom konwentu oraz przedzamek, a także cztery cylindryczne wieże, co wyróżniało go wśród innych krzyżackich zamków. Zamek miał strategiczne znaczenie, kontrolując ruch na Wiśle, a już w 1377 roku zasobiono go w broń palną. W czasie wojen, takich jak wielka wojna z Polską (1409-1411) czy wojna trzynastoletnia (1454-1466), zamek był oblegany, ostatecznie kapituluje w 1454 roku. Po wojnach zamku używano jako siedziby polskich starostów królewskich, a w drugiej połowie XVI wieku został przebudowany w stylu renesansowym. Zniszczony podczas wojen szwedzkich w XVII wieku, zamek nie został odbudowany, a jego ruiny zaczęły popadać w ruinę. Osłabione mury były świadkiem różnych niebezpieczeństw, a w XX wieku wykorzystano je do celów obserwacyjnych przez Wydział Dróg Wodnych. W okresie międzywojennym oraz po II wojnie światowej przeszły różne prace zabezpieczające, a częściowa odbudowa miała miejsce w latach 1970-1975. W 2019 roku zamek został okradziony z cegieł, co przyczyniło się do dalszej dewastacji. Obecnie trwają prace renowacyjne, które mają na celu przywrócenie znaczenia historycznego miejsca. Zamek jest również objęty ochroną przyrody jako obszar Natura 2000, pełniąc rolę zimowej hibernacji dla nietoperza mopka zachodniego. Architekturę zamku cechuje kwadratowy plan o boku 51 metrów, z bramą wjazdową, fosą oraz skrzydłami tworzącymi dziedziniec otoczony krużgankami. Zachowała się m.in. wieża główna, znana jako najwyższa krzywa wieża w Polsce, co czyni ją atrakcją turystyczną.