Zamek w Rybniku

Zamek w Rybniku, położony na Placu Kopernika, jest dawną siedzibą Piastów śląskich oraz wielokrotnie przebudowywaną budowlą. Historia zamku sięga końca XIII wieku, z wcześniejszymi odniesieniami do drewnianego grodziska, które mogło powstać w XII wieku. Pierwsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi z 1327 roku. W okresie średniowiecza był on głównie obiekt obronny, dodatkowo wzmocniony stawami. W XIV wieku zamek został rozbudowany, co zakańczało utworzenie murów obronnych i bramy zamkowej. W czasie walk husyckich w XV wieku zamek stał się miejscem schronienia dla mieszkańców Rybnika, którzy odnieśli wiele zniszczeń. Po okresie władania książąt raciborskich, w XVI wieku zamek zaczął popadać w ruinę z powodu zaniedbań. W latach 1579-1581 częściowo odbudował go Władysław z Lobkowic. W XVII wieku państwo rybnickie przeszło w ręce Jana Bernarda Prażmy, który rozpoczął budowę nowej rezydencji w miejsce starego zamku. Po jego śmierci kontynuowali prace kolejni właściciele. W XVIII wieku, hrabiowie Węgierscy dodali nowe skrzydła, co nadało budowli podkowowaty kształt. W 1788 roku Zamek zakupił król pruski Fryderyk Wilhelm II, przekształcając go na przytułek dla żołnierzy. W 1789 roku na jego miejscu powstał nowy "Dom Inwalidów", zbudowany w stylu późnobarokowym i klasycystycznym, według projektu Fryderyka Ilngnera. Zabytek ma charakterystyczną formę architektoniczną z dwupiętrowym budynkiem i prostopadłymi skrzydłami. Od 1842 roku w zamku mieścił się Sąd Grodzki, a obecnie znajduje się tam Sąd Rejonowy. Ostatnia przebudowa miała miejsce w 1938 roku, a w latach 1990-2000 budowla przeszła kapitalny remont. W 2013 roku rozpoczęto kolejny etap renowacji, w tym odnowę elewacji. Zamek w Rybniku, oprócz swojej funkcji sądowej, stanowi ważny element lokalnej historii i architektury, będąc świadkiem wielu wydarzeń na przestrzeni wieków.