Rezerwat przyrody Barania Góra

Barania Góra, położona w Beskidzie Śląskim, to obszar o znaczeniu przyrodniczym, historycznym i kulturowym. Utworzony jako leśny rezerwat przyrody w 1953 roku, objęty jest ścisłą ochroną. Jego powierzchnia wynosi 379,85 ha, a głównym celem ochrony jest zachowanie naturalnych obszarów leśnych, gdzie ma swoje źródło rzeka Wisła. Geologicznie, zachodni stok Baraniej Góry jest zbudowany z fliszu karpackiego, a gleby to głównie brunatne i bielicowe, ze znacznym obszarem zajmowanym przez zbiorowiska leśne. Flora rezerwatu jest bogata; dominują tu acydofilne świerczyny górnoreglowe, a także dolnoreglowy bór jodłowo-świerkowy. Występują rzadkie gatunki roślin, jak tocja karpacka, a w przeszłości próbowała tu rozwoju kosodrzewina i limba. Historia ochrony tego obszaru sięga XIX wieku, kiedy to Habsburgowie zaczęli organizować polowania na głuszce, a po I wojnie światowej wzrosło zainteresowanie przyrodniczymi walorami regionu, co doprowadziło do pierwszych działań na rzecz ochrony. W 1931 roku Marian Koczwara zaproponował utworzenie rezerwatu, co zakończyło się jego formalnym ustanowieniem jeszcze przed przyjęciem polskiej ustawy o ochronie przyrody. Barania Góra jest także miejscem intensywnych opadów, co czyni ją jednym z najbardziej mokrych terenów w Polsce, a jej specyficzny klimat sprzyja unikalnym ekosystemom.