Schronisko PTTK na Magurce Wilkowickiej

Schronisko PTTK na Magurce Wilkowickiej, położone w zachodniej części Beskidu Małego na wysokości 909 m n.p.m., oferuje 56 miejsc noclegowych w pokojach różnej wielkości oraz całodzienne wyżywienie. Zbudowane przez sekcję bielską niemieckiej organizacji Beskidenverein, zostało otwarte 27 września 1903 roku, a jego drewniana konstrukcja z odkrytą werandą przyciągała turystów z Bielska i Białej. Schronisko spłonęło zaledwie dwa lata po otwarciu, jednak szybko odbudowano je i nadano mu nazwę na cześć arcyksiężnej Marii Teresy. W kolejnych latach schronisko cieszyło się dużą popularnością, szczególnie po założeniu klubu narciarskiego w 1907 roku. W 1912 roku obiekt ponownie spłonął, a na jego miejscu powstał murowany budynek, który otwarto w 1913 roku, oferujący 64 miejsca noclegowe. W okresie międzywojennym schronisko było popularne wśród niemieckich turystów oraz posiadało nowoczesne na ówczesne czasy udogodnienia. Po II wojnie światowej obiekt przeszedł w ręce Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, a następnie PTTK, które zmodernizowało schronisko w latach 1972-1974. Obecnie nosi ono imię Józefa Grzybowskiego. Schronisko przyciąga turystów nie tylko ze względu na komfortowe warunki pobytu, ale także dostępne szlaki turystyczne z różnych miejscowości, co czyni je atrakcyjnym celem wycieczek górskich. Warto zaznaczyć, że dostęp do schroniska jest także ułatwiony drogą asfaltową z Wilkowic, jednak obowiązuje zakaz ruchu dla nie-mieszkańców. Schronisko łączy bogatą historię z walorami rekreacyjnymi, co czyni je unikalnym miejscem na turystycznej mapie Beskidu Małego.