XIX - wieczna walcownia sławkowska

Zakład Walcowni i Giserni w Sławkowie, znany jako „walcownia sławkowska”, to historyczny obiekt przemysłowy, który powstał w latach 1825–1826 nad rzeką Białą Przemszą jako inwestycja rządowa. Był to drugi zakład tego typu w Królestwie Polskim, po walcowni w Białogonie, i podlegał pod różne dozorstwa, w tym olkusko-siewierskie oraz Zachodni Okręg Górniczy. Architektura zakładu obejmowała gmach walcowni umiejscowiony nad kanałem dostawczym, używaną do napędu walców wodnych. W czasie swojej działalności, zakład przeszedł kilka rozbudów, przede wszystkim dzięki inicjatywie Banku Polskiego w 1833 roku oraz około 1870 roku. Na szczycie swojej produkcji walcownia przetwarzała 1/3 cynku z hut rządowych, wytwarzając blachy cynowe i wielkogabarytowe odlewy żelazne. Historia zakładu jest nieodłącznie związana z osiedlem robotniczym „Walcownia”, które powstało obok i liczyło 61 domów oraz 626 mieszkańców przyczyniających się do rozwoju lokalnej społeczności. Zakład zamknięto w 1888 roku z powodu konkurencji ze strony rozwijających się hut w Dąbrowie Górniczej i Będzinie. W momencie zamknięcia, zatrudniał 136 pracowników, a roczna wartość produkcji wynosiła 120 tys. rubli. Obiekt został wpisany do rejestru zabytków w 1981 roku, a wraz z nim zachowały się pozostałości dawnego systemu napędowego, w tym kanały oraz resztki śluz na Białej Przemszy, co stanowi cenny element dziedzictwa industrialnego regionu.