Zamek w Dobczycach

Zamek królewski w Dobczycach, położony na skalistym wzgórzu nad Jeziorem Dobczyckim, ma bogate dzieje sięgające XIV wieku, kiedy to istniała tam ufortyfikowana warownia. Pierwsze wzmianki o zamku pojawiają się w 1362 roku, ale wcześniej, w 1311, król Władysław I Łokietek wydał dokument w Dobczycach podczas buntu wójtów krakowskich, co sugeruje militarną funkcję miejsca. Zamek pierwotnie składał się z cylindrycznej wieży i drewniano-ziemnych umocnień, chroniących komorę celną działającą tu być może od XIII wieku. W 1359 roku zarządzanie zamkiem przejął Mikołaj Wierzynek, a po jego rodzinie kolejne rody, w tym Kamienieccy i Lanckorońscy. W późniejszych wiekach zamek przeszedł znaczne przebudowy, stając się silnie ufortyfikowaną twierdzą o murach grubości 5-9 metrów za czasów Kazimierza Wielkiego. W 1390 roku król Władysław Jagiełło nadał zamek Klemensowi z Moskorzowa. Zamek był miejscem spotkań królewskich, w tym pobytu króla Jagiełły z żoną, Jadwigą. W 1473 roku przebywał tu królewicz Kazimierz. W XVI wieku, pod rządami Sebastiana Lubomirskiego, zamek odzyskał blask, zyskując renesansowy charakter dzięki licznym inwestycjom, takim jak budowa kaplicy i fontanny. W 1620 roku zamek obejmował 70 pomieszczeń i 3 wieże. Nie ucierpiał w pierwszym potopie szwedzkim, ale zniszczeń doznał w drugiej inwazji w 1702 roku i w wyniku pożaru w 1735 roku. W XIX wieku zamek zaczął być rozbierany, a po 1901 roku rozpoczęto prace zabezpieczające. Po 1960 roku, dzięki pracom wykopaliskowym prowadzonym przez Władysława Kowalskiego, zamek został częściowo odbudowany i przekształcony w muzeum PTTK. Obecnie zamek jest atrakcją turystyczną, oferującą punkty widokowe na malownicze Pogórze i Beskidy. Jego historia odzwierciedla zmiany architektoniczne oraz znaczenie kulturowe regionu, czyniąc zamek miejscem o istotnym znaczeniu zarówno dla lokalnych społeczności, jak i dla turystów odwiedzających te tereny.