Kościół Przemienienia Pańskiego w Radoczy

Kościół pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego w Radoczy to drewniana świątynia z początku XVI wieku, która przeszła szereg przebudów w XVIII, XIX i XX wieku. Architektonicznie wyróżnia się orientacją i wielobocznie zamkniętym prezbiterium, do którego przylega murowana zakrystia, a całość wieńczy wspólny jednokalenicowy dach kryty eternitem. Wieża, zlokalizowana w zachodniej części, opatrzona jest strzelistym dachem. Wnętrze kościoła charakteryzuje się płaskim stropem oraz barokowym ołtarzem głównym z obrazem Przemienienia Pańskiego, wykonanym w latach 1865-1870. W ramach historii, kościół był miejscem różnych wydarzeń, w tym stanie katolickim i ewangelickim, a jego budowa została ukończona w 1535 roku. Po sekularyzacji kościół przeszedł renowacje, z których jedną przeprowadzono na zlecenie Justyny Żarnowieckiej na przełomie XVIII i XIX wieku. W 1980 roku stanowisko techniczne obiektu zmusiło do demontażu, jednak przed tym zabiegiem zrealizowano pomiary, by umożliwić wierne odtworzenie kościoła, co zakończono w 1985 roku. Z oryginalnych elementów zachowały się jedynie cztery słupy nośne wieży. Kościół został ponownie konsekrowany 31 października 1999 roku przez arcybiskupa Franciszka Macharskiego i aktualnie figuruje w rejestrze zabytków nieruchomych województwa małopolskiego, przyciągając uwagę jako element Szlaku Architektury Drewnianej. Ciekawostką jest, że kościół przez pewien czas spełniał rolę miejsca przeznaczonego dla ewangelików kalwińskich, co świadczy o bogatej historii i wielokulturowym charakterze regionu.