Storczykarnia w Łańcucie

Storczykarnia w Łańcucie to unikalny zespół szklarniowy stanowiący część parku Muzeum – Zamku w Łańcucie. Wpisana do rejestru zabytków, jej historia sięga pierwszej dekady XX wieku, kiedy to pełniła funkcję wsparcia dla Palmiarni. Uprawiano tam nie tylko storczyki, ale także inne rośliny, takie jak goździki czy gloksynie. Po II wojnie światowej węgorzyski PGR kontynuował hodowlę storczyków do lat 80. XX wieku. Niedługo po upadku PGR-ów, storczykarnia została włączona do zespołu parkowego. Niestety przez wiele lat niszczała, ale po odbudowie otwarto ją na nowo 28 czerwca 2008 roku. Architektonicznie, storczykarnia składa się z pięciu sekcji: ekspozycyjnej, trzech zapleczy z różnorodnymi strefami klimatycznymi dostosowanymi do potrzeb hodowanych gatunków oraz centralnej kawiarni otoczonej "fosą" z rybami. W części ekspozycyjnej prezentowane są storczyki w okresie kwitnienia, w tym zarówno nowoczesne krzyżówki o okazałych kwiatach, jak Phalaenopsis, jak i storczyki botaniczne, bliższe ich naturalnemu środowisku. Część przedwojennej kolekcji Potockich znajduje się w strefie południowej. Ciekawostką są storczyki epifityczne, eksponowane w naturalnym otoczeniu konarów drzew. Godziny otwarcia storczykarii różnią się w zależności od pory roku, co umożliwia zwiedzającym odwiedzenie tego wyjątkowego miejsca w odpowiednim czasie. Miejsce to łączy bogate dziedzictwo botaniczne z historią zamku, tworząc niepowtarzalny klimat dla miłośników przyrody i kultury.