Wrocław Nadodrze

Wrocław Nadodrze, stacja kolejowa wybudowana w 1868 roku według projektu Hermanna Grapowa, jest przedostatnim normalnotorowym dworcem kolejowym w Wrocławiu. Położona przy placu Powstańców Wielkopolskich, stacja łączy Wrocław z Górnym Śląskiem na linii nr 143. Początkowo funkcjonująca jako Rechte-Oder-Ufer-Thorbahnhof, stacja zyskała na znaczeniu po II wojnie światowej, stając się pierwszym miejscem przyjmującym pociągi z kierunków wschodnich. Architektonicznie, budynek dworca wyróżnia się swoim trójkondygnacyjnym kształtem oraz zastosowaniem czerwonej, nieotynkowanej cegły, nawiązując do XIX wieku i stylów historyzujących. Posiada trzy ryzality, a jego środkowa część z arkadowym portykiem nadaje mu monumentalny charakter. Modernizacja w latach 20. XX wieku przyniosła zmiany w infrastrukturze, w tym w tunelach i peronach. Dworzec odgrywa kluczową rolę w kulturalnym życiu Wrocławia, jako ważny węzeł komunikacyjny. Obsługuje pociągi osobowe, pośpieszne oraz usługi przewozów pasażerskich różnych przewoźników, w tym PKP Intercity i Koleje Dolnośląskie. Stacja jest integralną częścią Dolnośląskiej Kolei Aglomeracyjnej, co podkreśla jej znaczenie w regionalnym transporcie. Wokół dworca znajdują się przystanki autobusowe, co czyni go lokalnym centrum komunikacyjnym. Ciekawostką jest, że do 1950 roku blisko stacji działała Kolej Wąskotorowa Wrocławsko-Trzebnicko-Prusicka, a dworzec Nadodrze był pierwszym, który po wojnie obsługiwał linie tramwajowe, w tym popularną linię nr 1 łączącą dworzec z Biskupinem. W 2009 roku, budynek przeszedł w ręce Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego, a następnie został przekazany na przyszłą siedzibę dla dolnośląskiego oddziału Przewozów Regionalnych. Zarówno jego historia, jak i architektura czynią z Wrocławia Nadodrze istotny element dziedzictwa kolejowego Wrocławia, łącząc ważne wątki transportowe z historią oraz rozwojem miejskim regionu.