Rybarzowice

Rybarzowice, znane również jako Reibersdorf, to nieistniejąca wieś w województwie dolnośląskim, która została założona w średniowieczu, z pierwszymi wzmiankami sięgającymi 1381 roku. Nazwa miejscowości jest przedmiotem debat etymologicznych, mogąc pochodzić zarówno od słowiańskiego "Rybar", jak i niemieckiego "Räuber". W XVII wieku wieś stała się własnością rodu von Nostitz, a następnie von Einsiedel, z których to ostatni zbudowali w Rybarzowicach okazałe pałace. Stary Pałac z 1690 roku był siedzibą rodziny do połowy XVIII wieku, natomiast nowy, bardziej monumentalny pałac powstał w latach 1763–1776 i był dziełem architekta Andrzeja Hunigena. Obiekty te, bogate w stiukowe dekoracje i cenne dzieła sztuki, takie jak obrazy Canaletta, były świadectwem rosnącego znaczenia regionu w epoce baroku i rokoka. Rybarzowice miały również bogate życie kulturalne, z rozwiniętą infrastrukturą usługową, szkołą oraz różnorodnymi stowarzyszeniami społecznymi, w tym chórem, strażą pożarną i stowarzyszeniami młodzieżowymi. Wieź kolejowa z Zittau i Bogatynią, nawiązana w 1884 roku, sprzyjała rozwojowi miejscowości. Po 1945 roku, w wyniku zmian politycznych i ekonomicznych, wieś przeszła pod zarząd PGR-u, a duch życia społecznego uległ osłabieniu po wysiedleniu mieszkańców związanym z ekspansją pobliskiej Kopalni Węgla Brunatnego "Turów". Ostatecznie Rybarzowice całkowicie zniknęły z mapy podczas prac wydobywczych, a ostatni dom został wysiedlony w 2000 roku. Obecnie na terenie wsi prowadzi się działalność górniczą, a jej historia i zniszczenie stanowią tragiczny przykład utraty lokalnej tożsamości. W rejestrze zabytków wpisane były dwa domy, które również nie przetrwały. Rybarzowice pozostają symbolem zmian społecznych i gospodarczych, które dotknęły wiele wsi na Dolnym Śląsku w XX wieku.