Kanał Górnonotecki

Kanał Górnonotecki to żeglowny kanał w województwie kujawsko-pomorskim, oddany do użytku w 1882 roku, stanowiący ważny element systemu wodnego. Jego długość wynosi 25 km, łącząc Kanał Bydgoski z jeziorem Gopło poprzez górną Noteć. Kanał powstał z potrzeby zasilania Kanału Bydgoskiego oraz powiązania jezior kujawskich i wielkopolskich z szlakami wodnymi Odry i Wisły. Na szlaku znajduje się sześć śluz jednokomorowych, które pozwalają statkom pokonać spad na poziomie 13,68 m. Kanał Górnonotecki, o szerokości 15-20 m i głębokości od 0,80 do 1,20 m, przystosowany jest do jednostek o nośności do 150 ton. Jest częścią Pętli Wielkopolskiej oraz Kujawskiej, a jego koryto biegnie w malowniczej okolicy Bydgoskich Łąk Nadnoteckich. Historia kanału sięga XVIII wieku, gdzie jego początki związane były z potrzebami melioracyjnymi i ochroną przed powodziami. Pierwszy projekt kanalizacji górnej Noteci pojawił się w I połowie XIX wieku, a prace realizowane były od 1878 roku, w tym okresie budowano śluzy i jazdy. Po zakończeniu budowy, kanał zyskał na znaczeniu gospodarczym, łącząc region Kujaw i Wielkopolski z szlakami wodnymi w Europie. Niestety, po II wojnie światowej wykorzystanie kanału malało, a brak systematycznych prac pogłębiarskich doprowadził do znacznego spadku liczby przepływających jednostek. W XXI wieku rozpoczęto prace modernizacyjne, w tym remonty śluz, mające na celu przywrócenie funkcji żeglugowej kanału. Architektonicznie wyróżniają się śluzy zbudowane z betonu, cegły i kamienia, które nie tylko pełnią funkcje techniczne, ale również wpisują się w krajobraz. Kanał Górnonotecki jest przykładem złożonej historii inżynieryjnej regionu, symbolizującym zarówno gospodarczy rozwój, jak i walkę z żywiołami natury. Jego malownicze otoczenie, w tym starodrzew topoli i leśne odcinki, przyciąga turystów i entuzjastów przyrody, co potwierdza wartość rekreacyjną tego szlaku wodnego.