Biała Fabryka Geyera

Biała Fabryka to zabytkowy budynek fabryki Ludwika Geyera, zlokalizowany przy ulicy Piotrkowskiej 282/284 w Łodzi, obecnie pełniący rolę Centralnego Muzeum Włókiennictwa. Budynek, uznawany za jeden z najstarszych przykładów przemysłowej architektury w Polsce, posiada cechy klasycystyczne i wzniesiony został w latach 1835-1837 jako mechaniczna przędzalnia i tkalnia. W przeciwieństwie do późniejszych fabryk, Biała Fabryka była tynkowana, co przyczyniło się do jej nazywania „Białą Fabryką”. W ciągu następnych lat Geyer rozwijał kompleks, dodając pawilony i modernizując go, co tym samym wpłynęło na mechanizację przemysłu włókienniczego i wprowadzenie pierwszej w Łodzi maszyny parowej w 1838 roku. Dzięki rządowej pomocy i preferencyjnym pożyczkom, Geyer zdołał zainwestować w nowoczesne technologie, co czyniło jego zakład najnowocześniejszym w Królestwie Polskim. Fabryka w szczytowym okresie zatrudniała około 600 osób i dysponowała dużą liczbą wrzecion oraz warsztatów tkackich. Architektura Białej Fabryki odzwierciedla wpływy budownictwa mieszkaniowego, co czyni ją unikatowym przykładem stylu klasycystycznego. W 1959 roku budynek został adaptowany na potrzeby Muzeum Historii Włókiennictwa, a w 1975 roku przekształcono go w Centralne Muzeum Włókiennictwa. W 2015 roku Biała Fabryka uzyskała status pomnika historii, podkreślając jej ważność zarówno dla dziedzictwa przemysłowego, jak i kulturowego regionu. To miejsce nie tylko przyciąga miłośników historii, ale także stanowi istotny element tożsamości Łodzi jako ośrodka przemysłowego.