Kościół ewangelicko-augsburski w Piotrkowie Trybunalskim

Kościół ewangelicko-augsburski w Piotrkowie Trybunalskim to ważna świątynia, której historia sięga budowy katolickiej świątyni pijarskiej rozpoczynającej się w 1689 roku, a kończącej w 1718 roku. Zakon Pijarów, przybyły do Piotrkowa z inicjatywy księdza Franciszka Haligowskiego, uzyskał wsparcie finansowe od lokalnych mecenasów, co umożliwiło im szybką ekspansję na terenie północno-zachodniej części miasta. Pożar w 1786 roku zniszczył zabudowania pijarskie, zmuszając zakonników do przeniesienia się do byłego klasztoru jezuitów. Po II rozbiorze Polski w 1795 roku, kościół przeszedł na własność ewangelików, którzy adaptowali go do luterańskiego kultu. Od 1817 roku parafia posiadała stałego pastora, a dzięki staraniom lokalnych liderów duchowych, w tym Samuela Schäffera, kościół odzyskał pełnię funkcji religijnych. Architektura kościoła, wzniesionego w stylu barokowym, charakteryzuje się jednonawową konstrukcją z krótszym prezbiterium, przykrytym sklepieniem krzyżowym. Zewnętrznie kościół zyskał wieże dopiero pod koniec XIX wieku. W 1824 roku w kaplicach umieszczono drewniane empory, które zastąpiły wcześniejsze ołtarze pijarskie. Wnętrze kościoła zachowało barokowy ołtarz główny oraz chór muzyczny z rokokowymi ornamentami. Kościół odgrywa istotną rolę w życiu kulturalnym Piotrkowa, organizując koncerty muzyki organowej i inne wydarzenia. Od 1998 roku proboszczem jest ks. Wiesław Żydel. Ciekawostką jest, że w latach 1800-1824 Kościół wykorzystywano również na potrzeby wojskowe i szpitalne, a jeszcze przed II wojną światową, parafia zmagała się z problemami finansowymi, zwłaszcza po wysiedleniu ludności niemieckiej po 1945 roku. Mimo trudności, świątynia przetrwała do dziś, kontynuując swoją misję religijną i kulturalną w Piotrkowie.