Kościół św. Ducha w Łasku

Kościół św. Ducha w Łasku to zabytkowa, drewniana świątynia zlokalizowana w województwie łódzkim, której historia sięga 1495 roku, kiedy to kardynał Fryderyk Jagiellończyk zainicjował budowę pierwszego kościoła na przedmieściu Łasku. Drewniana konstrukcja szybko popadła w zaniedbanie i spłonęła w 1665 roku. Obecny, modrzewiowy kościół został wzniesiony w 1666 roku z datków mieszkańców Łasku, pod kierunkiem księdza Macieja Szklarskiego. W 1811 roku świątynia została przekazana ewangelikom, w wyniku czego w Łasku powstała nowa parafia. W okresie międzywojennym kościół wzbogacił się o ozdoby z muszli, ofiarowane przez Zofię Wehr. Po II wojnie światowej nastąpiły kontrowersje dotyczące użytkowania budowli, aż ostatecznie w latach 80. XX wieku, z powodu złego stanu technicznego, kościół przestał być używany. W 1989 roku zarejestrowano księgę wieczystą, a Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny stała się właścicielem obiektu. Do 1990 roku utworzono Społeczny Komitet Odbudowy kościoła, który wymagał kapitalnego remontu, ukierunkowanego na przywrócenie budynku do użytku. Remont zakończono w 1997 roku i uroczyście poświęcono kościół, który obecnie jest używany przez Parafię Wojskową w Łasku na mocy porozumienia z Archidiecezją łódzką. Architektonicznie, kościół charakteryzuje się trójnawową konstrukcją zrębową, z drewnianymi balami modrzewiowymi, oszalowaną elewacją oraz dachami krytymi gontem. Wejście do świątyni zwieńczone jest wieżyczką na sygnaturkę. Dodatkowym atutem kościoła jest zachowana część historyczna, z kruchtą pod chórem oraz zakrystią w części zachodniej kaplicy południowej. Kościół św. Ducha jest także wpisany do rejestru zabytków pod numerem 41. Jego wielowiekowa historia oraz zmiany w użytkowaniu czynią go ważnym elementem kulturalnego i historycznego dziedzictwa Łasku.