Kaplica Trójcy Świętej w Lublinie

Kaplica Trójcy Świętej w Lublinie, znana także jako Kaplica Zamkowa, to wyjątkowy obiekt znajdujący się na dziedzińcu zamkowym, wzniesiony między 1341 a 1370 rokiem za panowania Kazimierza Wielkiego. Jej architektura typowa dla gotyku, z kwadratową nawą i wielobocznym prezbiterium, wyróżnia się na tle innych średniowiecznych budowli dzięki zastosowaniu podziału na dwie kondygnacje oraz licznych elementów sakralnych. Mury kaplicy ozdabiają polichromie bizantyjskie z XV wieku, będące dziełem anonimowych malarzy ruskich pod kierownictwem mistrza Andrzeja, co nadaje jej znaczenie kulturalne i artystyczne. Wnętrze majestatycznie zdobią sceny religijne oraz portrety Władysława Jagiełły, które utrwalają historyczne konteksty związane z czasami jego panowania. Kaplica, będąca miejscem liturgicznym dla królów, przeszła liczne zmiany na przestrzeni wieków, zwłaszcza po dekrecie Piusa VII w 1818 roku, gdy straciła swój pierwotny charakter i została przekształcona w kaplicę więzienną, co spowodowało zniszczenia bezcennych malowideł. Renowacje, prowadzone głównie w XX wieku, przywróciły część jej dawnej świetności, a ostatnie prace zakończono w 2008 roku, co umożliwiło odkrycie i zabezpieczenie fragmentów XV-wiecznej polichromii. Ciekawostką jest, że w 2017 roku Narodowy Bank Polski wyemitował monetę upamiętniającą kaplicę, a w 2011 została uhonorowana tytułem "Jednego z 7 Nowych Cudów Polski" według magazynu „National Geographic Traveler”. Kaplica Trójcy Świętej w Lublinie stanowi zatem ważny punkt na mapie kulturalnej Polski, będąc świadectwem zarówno architektury, jak i historii królów oraz sztuki sakralnej.