Muzeum Narodowe w Lublinie

Muzeum Narodowe w Lublinie, wcześniej Muzeum Lubelskie, to jedno z najstarszych i największych muzeów we wschodniej Polsce, którego historia sięga początku XX wieku, kiedy Hieronim Łopaciński zainicjował ruch muzealny. Otwarte w 1906 roku, muzeum gromadziło zbiory z różnych towarzystw i organizacji, a jego liczba eksponatów rosła dzięki darom i zakupom, osiągając przed II wojną światową około 14 000 eksponatów. Po wojnie, mimo znacznych strat, muzeum wznowiło działalność w 1944 roku i przekształciło się w muzeum okręgowe w 1950 roku. W 1957 roku muzeum przeniosło się do Zamku Lubelskiego, gdzie znajduje się do dziś. Zamek, z bogatą historią i architekturą, stał się domem dla wielu stałych wystaw, w tym ekspozycji archeologicznej, sztuki ludowej oraz galerii malarstwa polskiego i obcego. Ważne dzieła, takie jak „Unia Lubelska” Jana Matejki czy „Piłat umywający ręce” Hendricka ter Brugghena, czynią muzeum istotnym punktem na kulturalnej mapie Polski. W 2020 roku muzeum zostało podniesione do rangi Muzeum Narodowego, co podkreśla jego znaczenie w zachowaniu dziedzictwa kulturowego. Muzeum posiada cztery oddziały w Lublinie oraz kilka zamiejscowych, a w sumie dysponuje około 157 000 eksponatów. Ciekawostką jest, że Kaplica Trójcy Świętej w Zamku, z jej bizantyńsko-ruskimi malowidłami, jest uznawana za bezcenny zabytek. Muzeum Narodowe w Lublinie pełni istotną rolę w promowaniu i ochronie polskiego dziedzictwa kulturowego oraz edukacji społeczeństwa.