Tężnia w Konstancinie

Tężnia w Konstancinie-Jeziornie to solankowe inhalatorium, które powstało w latach 1974–1979 w Parku Zdrojowym. Jej architektura charakteryzuje się unikalnym kształtem, gdzie grzybek-inhalator znajduje się wewnątrz zamkniętego kręgu o obwodzie 140 metrów i wysokości 6 metrów. Tężnia wykorzystuje solankę o stężeniu 6,49%, wydobywaną z głębokości 1600 metrów. Odkrycie źródeł solanki miało miejsce w 1962 roku, co przyczyniło się do rozwoju uzdrowiska w tym regionie. Tężnia pełni rolę terapeutyczną, oferując różne opcje inhalacji – pobyt przy inhalatorze przez 15–20 minut, w tężni przez 30–60 minut oraz w otoczeniu tężni przez 2–3 godziny. Wejście do tężni jest płatne, lecz Park Zdrojowy wokół niej jest ogólnie dostępny. Z punktu widzenia kulturowego, tężnia jest ważnym elementem lokalnej tradycji uzdrowiskowej, a jej popularność przyciąga zarówno kuracjuszy, jak i turystów. Ciekawostką jest, że inhalacje solankowe mogą przynosić korzyści zdrowotne, zwłaszcza w leczeniu schorzeń układu oddechowego. Tężnia w Konstancinie stanowi zatem istotny punkt na mapie polskich uzdrowisk, łącząc elementy architektury, historii oraz kultury zdrowotnej.