ORP Wicher

ORP Wicher (II) był polskim niszczycielem radzieckiego projektu 30bis (typu Smiełyj), służącym w Marynarce Wojennej w latach 1958–1974. Zbudowany w Leningradzie, został wodowany w 1950 roku, a do radzieckiej służby wszedł w 1951 jako „Skoryj”. Przekazany Polsce w 1958 roku, najpierw w dzierżawę, a następnie wykupiony w 1965 roku, operował w 7 Dywizjonie Niszczycieli w Oksywiu. Niszczyciel brał udział w licznych wizytach zagranicznych, odwiedzając porty takie jak Portsmouth, Rostock i Helsinki, co podkreślał jego rolę w międzynarodowej współpracy morskiej. Z technicznego punktu widzenia, ORP Wicher miał wyporność do 3181 ton, długość 121,5 m i maksymalną prędkość 36 węzłów. Jego uzbrojenie obejmowało m.in. 4 działa kal. 130 mm oraz 10 wyrzutni torpedowych, co czyniło go nowoczesnym okrętem swoich czasów. Po zakończeniu służby, okręt został przekształcony w falochron w pobliżu Helu, a jego zachowane elementy można znaleźć w Muzeum Obrony Wybrzeża i Muzeum MW w Gdyni, w tym m.in. turbinę parową i wieże artyleryjskie. Ciekawostką jest, że ORP Wicher był drugim okrętem o tej nazwie, a jego historia jest częścią szerszego kontekstu współpracy polsko-radzieckiej w okresie zimnej wojny, odzwierciedlając zarówno technologię wojskową, jak i interakcje kulturalne na morzu.