Ośrodek Oporu Jastarnia

Ośrodek oporu Jastarnia to zespół fortyfikacji, który został zaplanowany w ramach utworzonego w 1936 roku Rejonu Umocnionego Hel, aby zabezpieczyć półwysep od strony lądu. W 1939 roku rozpoczęto budowę punktu oporu w Jastarni, składającego się głównie z betonowych schronów. Choć w momencie wybuchu wojny fortyfikacje były gotowe do obrony, nie były one w pełni wyposażone. Choć obszar nie został zaatakowany podczas Obrony Wybrzeża, schrony utrzymywano przez Niemców, które wykorzystywano jako schrony przeciwlotnicze i posterunki obserwacyjne. Po wojnie, aż do końca lat siedemdziesiątych, schrony wciąż były brane pod uwagę w planach obronnych. Ostatecznie w 1999 roku Ośrodek Oporu Jastarnia został uznany za zabytek, a w 2000 roku rozpoczęto prace konserwatorskie. W skład Ośrodka wchodziły cztery główne schrony: Saragossa, Sęp, Sabała i Sokół, z solidną konstrukcją, mającą grubość ścian od 100 do 330 cm oraz uzbrojeniem obejmującym ciężkie karabiny maszynowe. Schrony te były odpowiednio wyposażone w pomieszczenia dla załogi oraz systemy wentylacyjne, a część z nich miała możliwość obrony przed bronią chemiczną. Lekkie schrony, które miały stanowić drugą linię obrony, były mniej trwałe, ale nadal odporne na ataki. Po 2005 roku teren Ośrodka zyskał nowe życie dzięki utworzeniu Skansenu Fortyfikacji II Rzeczypospolitej im. Kontradmirała Włodzimierza Steyera. W ramach tego projektu schrony zostały odrestaurowane, a wokół nich stworzono ścieżkę dydaktyczną. Odtworzono także różne przeszkody przeciwpancerne oraz fortyfikacje polowe. W skansenie dostępny jest schron-muzeum "Sabała", gdzie eksponaty można oglądać w sposób interaktywny. Ośrodek oporu Jastarnia wciąga odwiedzających nie tylko poprzez swoje walory architektoniczne, ale także poprzez bogatą historię, a także ciekawostki związane z jego funkcjonowaniem oraz rolą w systemie obronnym II Rzeczypospolitej.