Puszcza Iłżecka

Puszcza Iłżecka, znana również jako Lasy Starachowickie, to dziewięciotysięczny kompleks leśny o powierzchni około 25 000 ha, zlokalizowany na Przedgórzu Iłżeckim, w północnej części doliny rzeki Kamiennej, pomiędzy miastami Skarżysko-Kamienna, Iłża i Ostrowiec Świętokrzyski. Drzewostan w tym regionie przeszedł znaczne przekształcenia, a obecnie dominuje sosna, uzupełniana przez dąb, modrzew i jodłę, z sporadycznym występowaniem buka. Puszcza jest podzielona na nadleśnictwa: Starachowice i Ostrowiec. W obrębie Puszczy znajdują się rezerwaty przyrody, takie jak Piotrowe Pole, które chroni starodrzew modrzewia, Rosochacz z wielogatunkowymi drzewostanami porastającymi bagienne źródliska rzeki Świętojanki oraz Skały pod Adamowem, będące wychodnią piaskowców dolnotriasowych. Historycznie, Puszcza Iłżecka była częścią średniowiecznej Puszczy Świętokrzyskiej, a w XVIII wieku dominowały tutaj mieszane drzewostany, w których znajdowały się sosny, dęby, brzozy, jodły i olsze. W regionie tym rozwinęło się bartnictwo, a drzewo było wykorzystywane w górnictwie i hutnictwie Zagłębia Staropolskiego. Podczas II wojny światowej Puszcza była świadkiem intensywnych walk partyzanckich, angażując oddziały Armii Krajowej oraz inne formacje zbrojne, takie jak Bataliony Chłopskie i Armia Ludowa. Po zakończeniu wojny, w 1945 roku, Lasy Starachowickie, w tym część przyległych lasów prywatnych, zostały upaństwowione. Puszcza Iłżecka nie tylko jest cennym terenem przyrodniczym, ale również miejscem bogatym w historiach, które nadal wpływają na lokalną kulturę.