Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej

Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej, utworzony 14 stycznia 1998 roku, znajduje się w północno-wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego. Obszar parku wynosi 146,20 km², z otuliną o powierzchni 79,42 km². Teren parku, w 80% zalesiony, przypomina tajgę i charakteryzuje się urozmaiconą rzeźbą terenu, uformowaną przez ostatnie zlodowacenie bałtyckie. Wzgórza morenowe osiągają wysokość do 280 m n.p.m., a doliny rzek Błędzianki, Bludzi i Czerwonej Strugi przecinają park. Na jego północnej granicy znajduje się granica polsko-rosyjska, a w Stańczykach znajdują się wysokie na 36,5 m wiadukty kolejowe, stanowiące atrakcję lokalną. Roślinność parku jest zróżnicowana, reprezentując borealne lasy świerkowe oraz bogate ekosystemy torfowisk. Występują tu liczne rzadkie i chronione gatunki roślin, takie jak szczwoligorz pochwiasty, bagnica torfowa, żurawina drobnolistkowa oraz wiele innych. Ważnym elementem parku są rezerwaty przyrody, w tym Żytkiejmska Struga, chroniąca dolinę leśnego strumienia, oraz Czarnówko, gdzie znajdziemy bór sosnowy bagienny i torfowiska z rzadkimi gatunkami roślin. Puszcza Romincka ma również bogate zasoby kulturowe, związane z historią łowiectwa, gdyż od XIV wieku była obszarem łowieckim władców tych ziem. Pozostałością po polowaniach cesarza Wilhelma II są kamienie upamiętniające jego sukcesy, a w 1892 roku malarz Julian Fałat dokumentował urok tego terenu. Na terenie parku zachowało się wiele zabytków kultury, w tym kościoły, dwory oraz unikalne układy urbanistyczne. Ciekawostką architektoniczną są wysokie wiadukty kolejowe, przypominające rzymskie akwedukty, które przyciągają turystów swoją sylwetką i wysokością. Właściwie zadbany, Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej stanowi doskonały przykład symbiozy przyrody z historią i architekturą.