Bazylika Matki Bożej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa w Poznaniu

Bazylika kolegiacka Matki Bożej Nieustającej Pomocy, św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa Męczennika w Poznaniu, znana również jako Fara Poznańska, to barokowy kościół znajdujący się przy ul. Gołębiej, który zyskał status bazyliki mniejszej w 2010 roku. Historia tego miejsca sięga 1570 roku, kiedy biskup Adam Konarski sprowadził jezuitów i oddał im kościół pw. św. Stanisława Biskupa. Budowa obecnego kościoła rozpoczęła się w 1651 roku, jednak została przerwana przez szwedzką okupację. Po wznowieniu prac, świątynia była wielokrotnie modernizowana i odnawiana, doznając wielu zniszczeń, w tym podczas II wojny światowej. Wnętrze bazyliki charakteryzuje się trzema nawami, transeptem oraz bogatym zdobieniem sztukatorskim z XVII wieku. Orginalne malowidła przedstawiają sceny z życia świętych, a na sklepieniu nawy głównej można znaleźć dzieła sztuki autorstwa Karola Dankwarta. Centralnym elementem wnętrza jest ołtarz główny zaprojektowany przez Pompeo Ferrariego, z obrazem „Wskrzeszenie Piotrowina przez św. Stanisława Biskupa”. Ciekawostką są kaplice, z których każda ma swoją unikalną historię i dekoracje, takie jak kaplica św. Franciszka Ksawerego z obrazem jego powołania czy kaplica Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu, powstała w 1937 roku. Organy w bazylice są dziełem Friedricha Ladegasta, znanego organmistrza, a ich renowacje przywróciły im pierwotną świetność, co czyni je jednymi z najcenniejszych instrumentów w Polsce. Znajdują się tu także interesujące opowieści, jak ta o duchu ofiarodawczyni, który pojawia się przy organach. Kolory i kształty elewacji kościoła, w tym różowa fasada z bogatymi detalami, stanowią przykład barokowej architektury i przyciągają wzrok przechodniów. Fara Poznańska jest ważnym miejscem zarówno dla lokalnego kultu, jak i historycznego dziedzictwa Poznania, organizując regularne koncerty organowe, a także umożliwiając zwiedzanie podziemi kościoła.