Archikatedra św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie

Archikatedra św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie to jeden z najważniejszych kościołów w mieście i perła baroku na Lubelszczyźnie, pełniąca funkcję archikatedralną Archidiecezji Lubelskiej. Jej historia sięga XVII wieku, kiedy to rozpoczęto budowę w 1586 roku pod przewodem jezuitów, z funduszem Bernarda Maciejowskiego. Kościół, pierwotnie zaprojektowany w stylu barokowym z elementami renesansowymi, został ukończony w 1625 roku. Po pożarze w 1752 roku odbudowano go z bogatym wystrojem wnętrz, w tym iluzjonistycznymi freskami autorstwa Józefa Meyera. Po kasacie zakonu jezuitów w 1773 roku świątynia przechodziła trudne czasy, stając się m.in. magazynem na zboże. W 1805 roku została podniesiona do rangi katedry, a w XIX wieku przeszła liczne przebudowy, w tym wprowadzenie klasycystycznej fasady według projektu Antonio Corazziego. Po zniszczeniach II wojny światowej archikatedra została odbudowana i odrestaurowana, przywracając elementy pierwotnego projektu. Wnętrze bogato zdobione freskami, ołtarzami oraz cennymi obiektami, takimi jak Krzyż Trybunalski i obraz Matki Boskiej Płaczącej, odnosi się do ważnych wydarzeń religijnych, jak Cud Lubelski z 1949 roku. W archikatedrze znajdują się również krypty z portretami nagrobnymi zmarłych biskupów lubelskich oraz przedmiotami z nimi związanymi. Wieża Trynitarska, pierwotnie furtą klasztorną jezuitów, po kasacie zakonu i przebudowie przekształciła się w dzwonnicę i obecnie mieści Muzeum Archidiecezjalne, prezentujące różnorodne zbiory związane z religią i historią. Archikatedra jest nie tylko miejscem kultu, ale także skarbnicą bogatej historii i kultury Lublina, z panoramicznym widokiem na miasto z Wieży Trynitarskiej, co czyni ją istotnym punktem turystycznym.