Cerkiew św. Paraskewy w Radrużu

Cerkiew pod wezwaniem św. Paraskewy w Radrużu, z XVI wieku, jest jednym z najstarszych i najlepiej zachowanych przykładów drewnianego budownictwa cerkiewnego w Polsce. W 2013 roku obiekt został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO oraz do prestiżowej listy World Monuments Fund, co podkreśla jego znaczenie w ochronie dziedzictwa kulturowego. Cerkiew, zbudowana z drewna jodłowego i dębowego, została wzniesiona w stylu późnogotyckim przez cieśli wykształconych w tradycji ciesielstwa. Jej struktura składa się z trzech kwadratowych części, gdzie najwyższa to dwukondygnacyjna nawa zwieńczona czworoboczną kopułą. Cerkiew jest otoczona murem oraz sobotami, co nadaje jej charakter obronny. Jest to jedno z miejsc, które wykorzystywało swoje walory obronne podczas niepokojów w XVII wieku, oferując schronienie przed najazdami tatarskimi. W prezbiterium i na ścianie ikonostasowej zachowały się polichromie z 1648 roku, prawdopodobnie autorstwa malarzy potylickich. Zabytek przeszedł restaurację w latach 1963-1965, podczas której odnaleziono monety z czasów króla Jana Kazimierza. Obecnie cerkiew jest częścią Muzeum Kresów w Lubaczowie, a także figuruje na liście pomników historii od 2017 roku. Cerkiew wykazuje cechy wspólne z innymi lokalnymi budowlami, jak świątynia Świętego Ducha w Potyliczu. Radruż to nie tylko cerkiew, ale również otaczający ją cmentarz z cennymi nagrobkami i kryptą właścicieli Radruża. Zabytek przyciąga uwagę zarówno miłośników architektury, jak i osób zainteresowanych historią regionu.