Fort XV Twierdzy Toruń

Fort XV Twierdzy Toruń, pierwotnie znany jako Fort VII Hermann von Salza, to główny fort artyleryjski zbudowany w latach 1880-1885. Zlokalizowany przy ul. Rypińskiej 6/10 w Toruniu miał na celu ochronę dworca Toruń Główny oraz mostu kolejowego. Fort charakteryzuje się starym typem barkanowego narysu, zawiera 12 otwartych stanowisk artyleryjskich bez betonowych umocnień oraz rozbudowane umocnienia ziemne. W XIX wieku fort przeszedł modernizację, w tym wzmocnienie koszar betonową płytą grubości metra. W czasie I i II wojny światowej fort pełnił różne funkcje, w tym obozu internowanych i stalagu XXA dla jeńców wojennych, głównie Francuzów. W stalagu organizowano teatr oraz działania kulturalne, takie jak koncerty i występy muzyczne, z udziałem osadzonych. Po wojnie fort stał się obozem pracy dla ludności niemieckiej krytykowanej za współpracę z Niemcami, gdzie panowały złe warunki sanitarno-żywnościowe, co prowadziło do wielu zgonów i tragedii. Obecnie fort, choć zniszczony, jest miejscem badań, w tym poszukiwań mogił przez Instytut Pamięci Narodowej. Fort XV jest ważnym punktem w historii Torunia, oferującym wgląd w architekturę obronną oraz historię obozów w Polsce.